Verwend kreng!

De eerste herfstbuien zijn gevallen, de dikke truien weer uit de kast getrokken en het schooljaar is al een paar weken in volle gang.

Toch lijkt de zomervakantie nog zo kortgeleden. Hoewel ik er niet rouwig om ben dat deze lang en breed voorbij is.

‘Wat fijn, zes weken vakantie als je zelf in het onderwijs zit!’

Ja, maar dat betekent dus ook zes weken 24/7 met m’n kids....

Ik hou van ze, begrijp me niet verkeerd. Maar na negen maanden thuis zitten, had ik eindelijk weer iets van mezelf. Had ik net lekker m’n ritme te pakken, kon ik wéér zes weken het eenmansteam entertainment zijn. Voeg daar een bijna 4-jarige kleuter aan toe die zwaar grenzen aan het opzoeken is en je hebt het perfecte recept om mij knettergek te krijgen.

Het moment dat Sophia speelgoed van Abigail afpakte, het op de grond gooide en riep dat zij niks had, knapte er iets bij mij. Met stoom uit mijn oren vloog ik op haar af. Ik greep haar bij de arm en sleurde haar mee naar de speelgoedkast.

‘Ik heb niks?! Jij verwend kreng! Van wie is dit speelgoed dit dan allemaal?’ De tranen biggelden over haar wangen, maar het weerhield mij niet om haar ook nog op de trap te zetten.

‘Ga daar maar zitten! Hier heb je niks, verwend kreng!’ en ik deed de tussendeur snel dicht.

Ze schreeuwde het uit. Ik vluchtte naar de keuken en begon een partij mee te janken.

Wat was daar zojuist gebeurd?

En dan te bedenken dat de vakantie nog maar net begonnen was...

Met oog op onze vakantietrip had ik stille hoop dat we daar wat meer rust zouden vinden. HA! Op vakantie gaan met kinderen is eerder synoniem aan nog een tandje harder werken. Helemaal als je met de hele bups in een safaritent zit. Maar hey, we waren wel in Frankrijk.

Na de zoveelste meltdown en een baby die maar niet wilde slapen, ging ik uit frustratie met Abigail in de kinderwagen wandelen.

Toen ze eindelijk in dromenland was en ik nog wat emoties weg pufte, keek ik om me heen. De bergen waren een adembenemend uitzicht en deden mij denken aan degene Die ze heeft gemaakt.

Ik begon te doen wat ik al veel eerder had moeten doen; met God praten. Er kwam eindelijk weer rust over me heen. Ik opende de Bijbel app in de hoop dat ik iets zou lezen wat me zou bemoedigen. En dat deed het gelukkig.

“Wij prijzen de Here, elke dag opnieuw staat Hij ons bij. Deze God geeft ons bevrijding” – Psalmen 60:20-21

Met frisse moed wandelde ik terug naar de rest van mijn gezin. Het heeft me wat gekost, maar vanaf dat moment ging het alleen maar bergopwaarts. Ik zal gegarandeerd nog vaak in een dal terechtkomen, maar ik weet dat God me elke dag bijstaat en me bevrijding geeft.

En dan heb ik gelukkig ook nog Wouter die me vaak genoeg confronteert en aan het denken zet. Maar daarover een volgende keer meer ;-)

Liefs, Denice

Ps. Over drie weken is het weer vakantie, yayyy!